‘De gebruikers van de ateliers in de voormalige limos-kazerne koppelen zich of worden gekoppeld aan collega’s van buiten.’

Dit was voor ons, Frans Ameschot en Peter v/d Borne, de belangrijkste reden om mee te doen aan deze manifestatie. Toevalligerwijze, zo leek het, werden we gekoppeld aan Huib Noorlander. Gaandeweg het contact met Huib hebben we geleerd dat toeval niet bestaat, zo voedend werd het plannen maken met elkaar en waren de gesprekken met Huib; ‘t was alsof de relaties die we aangingen van begin af aan zo hadden moeten zijn. Je kent het wel: er dient zich een gebeurtenis aan in je leven, waar je wat mee kunt doen of niet; doe je het dan vallen zaken op hun plaats en is ‘t alsof een intrinsieke logika de ontwikkelingen bepaalt; alles loopt dan vanzelf en elke beweging geeft nieuwe energie.

Huib hoefde niet zo nodig een expositie en gaf ons de vrije hand om onze ideeën te verwezenlijken. We gebruikten zijn werk als aanleiding; dat Huib bronzen beelden maakt kwam ons uitermate goed van pas, want brons associeer je immers nagenoeg op de eerste plaats met kunst. Een bronzen beeld maken had voor ons daardoor meteen een 'hogere' inhoud. De installatie kan dan ook gezien worden als een werk dat commentaar levert op het kunstbegrip.